Bersatu pertahan perpaduan

Bersatu pertahan perpaduan
Oleh MOHD. KHUZAIRI ISMAIL
rencana@utusan.com.my

KITA berkongsi usia kemerdekaan ke-53 dengan sebuah lagi negara di Afrika iaitu Ghana. Bezanya Ghana merdeka lebih awal iaitu pada 6 Mac 1957 manakala kemerdekaan Malaysia dicapai pada 31 Ogos 1957. Kemerdekaan Ghana dari penjajah British membawa pengaruh yang cukup besar di benua Afrika. Ghana menjadi negara sub sahara pertama yang berjaya membebaskan diri daripada cengkaman penjajah. Ia kemudiannya mendorong kebangkitan negara Afrika lain untuk turut menuntut kemerdekaan.
Setahun kemudiannya, Guinea mencapai kemerdekaan diikuti negara lain iaitu Republik Congo, Madagascar, Senegal, Cyprus dan Mauritania yang bebas daripada penjajah pada 1960. Algeria dan Kenya pula masing-masing mengecapi nikmat kemerdekaan pada 1962 dan 1963. Selain negara-negara di rantau Afrika, Malaysia juga berkongsi usia kemerdekaan yang sama atau hampir sama dengan sekurang-kurangnya 50 buah negara lain.
Negara-negara ini mengecapi kemerdekaan dalam tempoh 10 tahun antara tahun 1957 hingga 1966 daripada penjajahan Barat. Jadi, apa rasionalnya membandingkan kemerdekaan negara-negara ini dengan kemerdekaan Malaysia? Jika diperhatikan, Malaysia selepas 53 tahun merdeka jauh lebih maju dan membangun berbanding dengan kebanyakan negara-negara yang hampir sebaya itu.
Sama ada dari sudut ekonomi, pembangunan fizikal atau modal insan, kita jauh lebih baik dan terkehadapan. Ketika sebahagian besar daripada kita hidup berlimpahkan kesenangan, sebahagian besar rakyat Afrika pula masih bergelut untuk mencari sesuap makanan. Hampir separuh daripada rakyat di 53 buah negara benua itu juga menjadi pelarian, hidup merempat di kem-kem kemanusiaan dan mengharapkan belas ehsan masyarakat dunia untuk meneruskan kehidupan.
Begitu besarnya nikmat kemerdekaan yang dikecapi oleh rakyat Malaysia jika dibandingkan dengan rakyat di sebahagian negara di benua Afrika itu. Perbandingan sebegini mungkin boleh dianggap keterlaluan, tetapi logiknya tetap ada. Benua Afrika adalah antara benua yang terkaya di dunia dengan beberapa buah negara terutamanya di wilayah utara merupakan antara pengimport utama minyak dunia.
Antaranya Nigeria, Uganda, Congo, Angola, Sudan serta beberapa buah negara lain. Selain minyak, negara-negara di benua Afrika juga kaya dengan sumber asli, selain antara pengeluar utama kepada beberapa jenis produk makanan. Malah jika boleh dibandingkan, kekayaan negara-negara ini jauh lebih besar daripada apa yang dimiliki dan tersimpan di bawah perut bumi Malaysia.
Namun, itu semua tidak menjanjikan apa-apa kelebihan kepada rakyat di negara benua tersebut. Halangan utama adalah perbezaan suku, etnik, ras, kaum, agama, kefahaman, budaya dan pelbagai lagi di kalangan rakyatnya.
Perbezaan itu begitu menebal sehingga menyebabkan berlakunya perang sesama sendiri atau perang saudara. Korupsi dalam pemerintahan negara serta ancaman kumpulan militan yang bersembunyi di sebalik agama juga menjadi ancaman utama kepada keamanan dan kestabilan di negara benua tersebut.
Malaysia juga sebenarnya boleh terjebak dalam kancah peperangan seperti negara-negara di benua Afrika itu sekiranya kita gagal meletakkan kepentingan negara dan bangsa mengatasi mana-mana kepentingan kaum. Ini kerana secara komposisinya, rakyat Malaysia yang berjumlah kira-kira 26 juta terbahagi kepada tiga kaum utama iaitu Melayu, India dan Cina. Selain itu, Malaysia juga menjadi negara kepada kaum-kaum lain terutamanya etnik di Sabah dan Sarawak.
Toleransi yang tinggi antara rakyat serta pemimpin pelbagai kaum di negara ini sepanjang lebih lima dekad lalu berjaya membentuk sebuah negara Malaysia yang aman, stabil dan maju. Namun semakin negara menginjak usia lebih dewasa, kematangan kemerdekaan dalam kalangan rakyat nampaknya semakin pudar. Perpaduan dan keharmonian antara kaum yang selama ini menjadi teras kepada pembangunan negara cuba diganggu-gugat dengan pelbagai anasir yang berbentuk hasutan.
Isu-isu yang menyentuh mengenai perasaan dan maruah kaum lain acapkali dijadikan perdebatan. Ia mendatangkan keresahan dan kegusaran di kalangan masyarakat dan menimbulkan rasa kurang senang dalam perhubungan antara pelbagai kaum. Malah, ada yang sehingga begitu terdesak merangka perlembagaan baru dan menafikan apa yang menjadi hak kepada kaum-kaum tertentu sebelum ini.
Ini adalah satu usaha yang sangat merbahaya dan boleh menjerumuskan negara kepada kancah perang saudara. Kita seolah-olah tidak mengambil pengajaran daripada apa yang berlaku di negara Afrika serta negara-negara berkonflik lainnya. Memang pada zahirnya hubungan antara kaum ketika ini tidak memperlihatkan sebarang tanda-tanda kerosakan. Tetapi sampai bila ia mampu bertahan sekiranya saban hari diasak dengan pelbagai sentimen perkauman? Ibarat api yang membakar sekam, isu-isu perkauman sebegini lama-kelamaan boleh membakar perasaan rakyat secara diam.
Kita pernah diingatkan betapa sukarnya negara mengharungi detik-detik hitam 13 Mei 1969. Ia adalah satu catatan sejarah yang tidak boleh dibiarkan berulang. Kita tidak memerlukan sebuah hakikat yang pahit sekali lagi untuk diingatkan tentang nikmat mengecapi kebebasan dan kemerdekaan. Sementara nikmat itu masih berada dalam genggaman, bersama-samalah kita bersatu mempertahankannya.